Porady ogrodnicze

Cięcie pnączy

Marzec jest miesiącem, w którym przycina się większość pnączy, zwłaszcza powojniki (Clematis), glicynie (Wisteria) i wiciokrzewy (Lonicera).Cięcie najlepiej wykonać, gdy pąki lekko nabrzmieją, wówczas łatwiej odróżnić pąki żywe od martwych. Jeśli zabieg ten przeprowadzimy zbyt późno, opóźnimy kwitnienie i możemy bardzo osłabić rośliny. Dotyczy to zwłaszcza takich pnączy, jak: winorośl (Vitis) i aktinidia (Actinidia), które tniemy przed rozpoczęciem wegetacji, czyli już pod koniec stycznia lub w lutym, jeśli tego nie zrobiliśmy, musimy poczekać do czerwca. Zbyt późne cięcie powoduje, że pnącza te „płaczą", tracąc krążące w roślinie soki, osłabiają się i chorują.
Powojniki (Clematis) w pierwszym roku uprawy powinno się przyciąć na wysokości 30 cm od podłoża, co spowoduje wyrastanie nowych pędów z podstawy krzewu i jego zagęszczenie. W latach następnych cięcie powojników zależy od odmiany i pory jej kwitnienia. Generalnie wyróżniamy trzy sposoby cięcia:
1) Nie tniemy powojników kwitnących tylko na starych pędach wiosną (np.: Clematis montana i powojników z Grupy Atragene), a jeśli jest to potrzebne ze względu na nadmierne rozrastanie, tniemy je dopiero po kwitnieniu, na wysokości, która nam odpowiada, ale najczęściej nie niżej niż 1 m od ziemi.
001
2) Słabo tniemy większość odmian wielkokwiatowych - zwłaszcza tych, które rozpoczynają kwitnienie wcześnie a pierwsze kwiaty tworzą się na zeszłorocznych pędach w V lub początku VI, potem je powtarzają na tegorocznych pędach. Przycinamy wszystkie pędy na mniej więcej jednakowej wysokości od 100 do 150 cm (im młodsza lub słabsza roślina tym tniemy niżej). Podobnie postępujemy z roślinami, co do których nie mamy pewności, jak powinny być przycinane.
007
3) Silnie tniemy powojniki rozpoczynające kwitnienie późno, na tegorocznych pędach począwszy od końca VI do VII, np.: odmiany z Grupy Viticella i wielkokwiatowe kwitnące późno, najlepiej przyciąć silnie nad 2-3 parą pąków (20-50 cm) od ziemi. Tak tniemy również silnie rosnące powojniki kwitnące w lecie, jeśli chcemy ograniczyć ich rozrastanie z Grupy Tangutica. W przypadku powojników bylinowych wycinamy wszystkie obumarłe pędy tuż przy podstawie, a żywe ucinamy 5-10 cm od ziemi.
014
Wiciokrzewy (Lonicera) tnie się słabo, tylko w miarę potrzeb. Po posadzeniu powinno się przyciąć wszystkie pędy na 1/3 wysokości, by się silnie rozkrzewiły. Z pędów nowo wyrośniętych wybieramy 3-4 najsilniejsze, aby utworzyły silną podstawę krzewu, pozostałe usuwamy.
W następnych latach wiciokrzewy kwitnące na pędach zeszłorocznych, np. wiciokrzew przewiercień lub wiciokrzew Tellmanna, tniemy bardzo słabo usuwając tylko pędy zamarłe i słabe.
Wiciokrzewy kwitnące na pędach tegorocznych, np. wiciokrzew japoński i wiciokrzew Heckrotta, można ciąć silnie wczesną wiosną.
Co 5-6 lat, gdy pędy wiciokrzewów stają się ogołocone od dołu, można przeprowadzić silne cięcie
odmładzające. Zabieg ten najlepiej rozłożyć na dwa lata.
Glicynia (Wisteria) przez 3-4 lata po posadzeniu powinna móc swobodnie rosnąć, wzrost ma wtedy powolny i wymaga pielęgnacji, czyli podlewania, nawożenia oraz osłaniania na zimę. Roczny przyrost wynosi około 2 m, a cała roślina dorasta do 6-10 m wysokości. Wówczas cięcie glicynii może ograniczyć jej wzrost i przyśpieszyć kwitnienie. Tnie się ją silnie latem, na przełomie VII i VIII, przycinając większość nowych pędów nad czwartym liściem. Pozostawiamy jedynie nie cięte pędy potrzebne do ukierunkowania wzrostu rośliny. Wymuszamy w ten sposób zawiązanie pąków kwiatowych wczesną jesienią. Konieczne jest zabezpieczenie miejsc cięcia pastą zabezpieczającą, np. Funabenem.
Jeśli nasza glicynia nadal nie kwitnie, wskazane jest przycięcie korzeni, które może zastymulować kwitnienie w przyszłym roku. Korzenie tniemy wiosną, w marcu, wbijając szpadel głęboko w odległości 1,5-2 m od rośliny.
Nie zaleca się sadzenia glicynii rozmnażanych z nasion, które rozpoczynają kwitnienie w 8-12 roku po posadzeniu i mogą słabo kwitnąć.