Otóż nie chodzi tu wyłącznie o cebulowe rośliny ozdobne, te sadzone jesienią, a kwitnące przez całą wiosnę, gdyż taka jest ich natura. Rzecz dotyczy jednak drzew i krzewów tak ozdobnych, jak i owocowych.
Są przynajmniej 2 powody, dla których kwestia nasadzeń jesiennych powinna być znacznie bardziej popularna.

Po pierwsze – jest to ważniejszy argument, biorąc pod uwagę biologię roślin – powinniśmy sobie zdawać sprawę, że sadząc je jesienią, pomagamy im lepiej się przekorzenić (popularnie mówiąc: „przyjąć się") na nowym stanowisku. Jesień to przecież czas gdy w zasadzie nigdy nie brakuje roślinom wody.
Rośliny sadzone jesienią mają czas na łagodne, systematyczne przekorzenianie, co gwarantuje dobre przezimowanie i wczesny start wiosną, a w konsekwencji lepszą kondycję w wypadku częstych ostatnio fal upałów, przychodzących już nawet w maju. Ukorzenianie się roślin trwa do listopada i ponownie zaczyna się w marcu następnego roku, zatem jesień to czas poniekąd darowany roślinom.
Kolejnym wynikającym z tego faktem jest lepszy wzrost wegetatywny i bardziej obfite kwitnienie, czyli osiągamy zdecydowanie lepszy efekt wizualny. Wzrasta także odporność na choroby i szkodniki, na które to szczególnie podatne są słabsze egzemplarze.
Podkreślić należy, że termin jesiennego sadzenia jest szczególnie istotny w wypadku roślin rozwijających się wczesną wiosną, takich jak wierzby, jabłonie, modrzewie, ale i rośliny sadzone z gołym korzeniem (np. ligustr i inne żywopłotowe) oraz wszystkie te, które wciąż jeszcze są popularnym materiałem owocowym.
Dodatkowymi czynnikami przemawiającymi za sadzeniem roślin jesienią są chęć oszczędzenia wody (w grę wchodzą przecież ogromne koszty jej zużycia) i trudności w podlewaniu, chociażby w warunkach miejskich.
Drugim, nie mniej istotnym argumentem przemawiającym za jesiennym sadzeniem drzew i krzewów są zalety organizacyjne – jeśli zasadnicze prace ogrodowe wykonamy jesienią, wiosną już właściwie tylko pielęgnujemy ogród (cięcie, nawożenie, aeracja trawnika itd...)